Κάτι από μένα, έτσι για να λαμπικάρει το μυαλό σας και να ξεβραχυκυκλώστε, γιατί είστε έτοιμοι πάλι να πάρτε τις ντουντούκες και να φωνάζετε αυτογκόλ σε άπταιστα ελληνικά “Μασεντόνια ις Γκρήις”!Και επειδή βαρέθηκα να σας γράφω τα δικά μου -τα οποία στη συνέχεια κι εσείς πολύ σοβαρά γράφετε στους όρχεις σας και στον ωχαδερφισμό σας- “λογοκλέπτω” εν τάχει κάποια σημαντικά πράγματα από την “Βικιπαιδεία”, την ελεύθερη και νεώτερη παγκόσμια εγκυκλοπαίδεια που γράφεται στο διαδίκτυο, εδώ και λίγα χρόνια.
Ιδού, λοιπόν:
Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας
Πρωτεύουσα: Σκόπια 506.926 κατοίκους. - Επίσημες γλώσσες: Σλαβομακεδονικά. - Έκταση: 25.713. - Νερό: 1,9%. - Σύνορα: 766 χιλιομ. - Πληθυσμός: Κατ' εκτίμηση του 2009, 2,02 εκατομ. κάτοικοι. ΑΕΠ Ολικο 2010: 9,1 εκατ. δολ. - Κατα κεφαλήν: 4,4 εκατ. δολ.
Σύμφωνα με το σύνταγμα, οι επίσημες γλώσσες του κράτους είναι η Σλαβομακεδονική, και όποιες άλλες γλώσσες ομιλούνται πάνω από 20% του συνολικού πληθυσμού. Μέχρι στιγμής, μόνο η Αλβανική γλώσσα, που μιλιέται από 25,17% του πληθυσμού, πληρεί αυτό το κριτήριο. Σε δήμους πάνω από 20% του πληθυσμού που μιλούν κάποια άλλη γλώσσα, αυτή η γλώσσα γίνεται μια επιπλέον επίσημη γλώσσα αυτού του δήμου. Τέτοιες γλώσσες είναι η Τουρκική, η Σερβική, η Βλαχική, η Αθιγγανική κ.λπ.
(Σ.Σ.“Χ.Δ.”: Απουσιάζει η Ελληνική -εκτός αν υποτιμητικά τη γράφουν βλάχικη- την οποία ομιλεί και πλήθος Σκοπιανών μη Ελληνικής καταγωγής)
Η πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας (π.Γ.Δ.Μ.), (συνταγματικό όνομα: Република Македонија, λατ. Republika Makedonija, ελλ. Ρεπούμπλικα Μακεντόνια, Δημοκρατία της Μακεδονίας) έγινε ανεξάρτητο κράτος το 1991 κατόπιν του διαμελισμού της πρώην Σοσιαλιστικής Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας.
Η χώρα αναφέρεται συχνά ως «Μακεδονία» εκτός Ελλάδος, πράγμα που προκαλεί σύγχυση με το ελληνικό γεωγραφικό διαμέρισμα της Μακεδονίας ή την ευρύτερη περιοχή της λεγόμενης γεωγραφικής Μακεδονίας. Στην Ελλάδα αναφέρεται ανεπισήμως και ως “Δημοκρατία των Σκοπίων”, “Σκόπια”, “Κράτος των Σκοπίων”, πΓΔΜ ή με την αγγλική συντομογραφία FYROM, η οποία χρησιμοποιείται και από πολλά κράτη, τους περισσότερους διεθνείς οργανισμούς όπως η Ευρωπαϊκή Ένωση, το ΝΑΤΟ, το Συμβούλιο της Ευρώπης, και ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών.
Γεωγραφία
Η πΓΔΜ έχει συνολική έκταση 25.713 τετραγωνικών χιλιομέτρων. Βρίσκεται κυρίως μεταξύ των γεωγραφικών παραλλήλων 40° και 43° πλάτος, και 20° με 23° μήκος. Τα σύνορά της έχουν συνολικό μήκος 748 χιλιομέτρων, τα οποία κατανέμεται ως εξής ως προς τις γειτονικές χώρες: 221* χλμ. στα βόρεια με την Σερβία, 151 χλμ. στα δυτικά με την Αλβανία, 148 χλμ. στα ανατολικά με την Βουλγαρία, 228* χλμ. στα νότια με την Ελλάδα. Αποτελείται από τις περιοχές της κοιλάδας των Σκοπίων και του υψίπεδου του Καλκάνδελε (Τετόβου) (Παλαιά Σερβία), καθώς και από ένα μικρό τμήμα του βόρειου τμήματος της ευρύτερης γεωγραφικής περιοχής της Μακεδονίας, (η οποία περιλαμβάνει επίσης την Ελληνική Μακεδονία στη βόρεια Ελλάδα, καθώς και τη Βουλγαρική Μακεδονία στη νοτιοδυτική Βουλγαρία).
(*) Τώρα καταλαβαίνω απόλυτα κι εγώ, γιατί ο Τόμι ένας φίλος από τη Στρώμνιτσα, επέμενε μεταξύ τυρού και αχλαδιού ότι τα “Σκόπια” πρέπει να ονομαστούν κράτος “Των 200 Χιλιομέτρων”.
Τοπογραφία
Η πΓΔΜ είναι ένα περίκλειστο κράτος που γεωγραφικά ορίζεται ξεκάθαρα από τη κεντρική πεδιάδα που δημιουργείται από τον Αξιό ποταμό και περικλείεται από διάφορες οροσειρές, όπου βρίσκονται και τα σύνορα του κράτους. Το έδαφος χαρακτηρίζεται ως άγριο, και βρίσκεται μεταξύ των των οροσειρών Σκάρδος (Σαρ) και Οσογκόφσκα που πλαισιώνουν την πεδιάδα που δημιουργεί ο Αξιός ποταμός. Τρεις μεγάλες λίμνες -η Αχρίδα, η Μεγάλη Πρέσπα και η Δοϊράνη- βρίσκονται στα νότια σύνορα, και διχοτομούνται από τα σύνορα της Αλβανίας και της Ελλάδας. Η Αχρίδα θεωρείται μία από τις παλαιότερες λίμνες και βιοτόπους στον κόσμο.
Δημογραφία - Εθνικότητες και πληθυσμός
Σύμφωνα με την τελευταία επίσημη απογραφή (2002), ο συνολικός πληθυσμός της πΓΔΜ ήταν 2.022.547 άτομα των οποίων η εθνικότητα κατανέμεται ως εξής:
Σλαβομακεδόνες 1.297.981- Αλβανοί 509.083
(σ.σ. “Χ.Δ.: Είναι πολλαπλασίως περισσότεροι, θα το δείτε και παρακάτω)
Τούρκοι 77.959 - Ρομά 53.879 (Σύμφωνα με το Κέντρο Αθιγγανικών Ερευνών στο Πανεπιστήμιο René Descartes, η κοινότητα των Ρομά ανέρχεται σε 220.000 - 260.000 άτομα.- Σέρβοι 35.939- Βόσνιοι 17.018- Βλάχοι 9.695 - Λοιποί 20.993- Έλληνες (Δεν αναφέρονται στην επίσημη στατιστική. Κατά άλλη πηγή, ανέρχονται σε 600).
ΠΟΛΕΙΣ
Σκόπια 506.926
Κουμάνοβο 105.484
Μοαναστήρι 95.385
Πρίλαπος 66.246
Τέτοβο 52.915
Βέλες 43.652
Άστιβος 43.033
Αχρίδα 42.033
Γκόστιβαρ 35.847
Στρώμνιτσα 35.311
Καβαντάρτσι 29.188
Κότσανη 28.330
Κίτσεβο 27.067
Στρούγκα 16.233
Ράντοβις 16.223
Γεηγελή 15.685
Ντεμπάρτσα 14.561
Κρίβα Παλάνκα 14.558
Σβέτι Νικόλα 13.746
Νιγκόντινο 13.284
Κατά την αρχαιότητα, μεγάλο μέρος της σημερινής πΓΔΜ άνηκε στο βασίλειο της Παιονίας, το οποίου κατοικούνταν από τους Παίονες, επίσης σε μέρη της αρχαίας Ιλλυρίας καθώς επίσης και σε μέρη της Λυγκηστίδας και της Πελαγονίας οι οποίες κατοικούνταν από τις Ελληνικές φυλές των Μολοσσών. Τα όρια αυτών των βασιλείων δεν ήταν ποτέ σταθερά, ενώ μερικές φορές ήταν υπό τον έλεγχο της βασιλείας της Αρχαίας Μακεδονίας και άλλες όχι.
Το 336 π.Χ. ο Φίλιππος Β' κατέλαβε την περιοχή της αρχαίας Άνω Μακεδονίας, συμπεριλαμβανομένου του βόρειου και νότιου τμήματος της Παιονίας, τα οποία ανήκουν σήμερα στην πΓΔΜ. Ο γιος του Φιλίππου, ο Αλέξανδρος ο Μέγας κατέλαβε την υπόλοιπη περιοχή, επεκτείνοντας την αυτοκρατορία του μέχρι τον Δούναβη. Οι Ρωμαίοι συμπεριέλαβαν μεγάλο μέρος της περιοχής που σχηματίζει τη σημερινή πΓΔΜ στην Επαρχία της Μακεδονίας, αν και τα πιο βόρεια τμήματα της περιοχής άνηκαν στην Επαρχία της Μοισίας. Τον καιρό του Διοκλητιανού, η περιοχή διαιρέθηκε μεταξύ των επαρχιών Macedonia Salutaris και Moesia prima.
Μεσαίωνας
Η Γιουγκοσλαβική Στρατιωτική Εγκυκλοπαίδεια κατατάσσει τους προγόνους της πλειονότητας των σημερινών κατοίκων της πΓΔΜ ως Σλάβους, ανθρώπους των πρώτων Σλαβικών φυλών: Βερεζίτες, Δραγουβίτες, Σμόλιανοι, Ρίνχινοι, Βελεγιζίτες και άλλοι οι οποίοι κατέφτασαν στην περιοχή τον 6ο μ.Χ. αιώνα.
Υπό τη βασιλεία του Χαν των Βουλγάρων Πρεσιάν (836-852) η Βουλγαρία φάνηκε να επεκτείνεται, ελέγχοντας πολλές Σλαβικές φυλές που ζούσαν στην ευρύτερη περιοχή της Μακεδονίας. Οι Σλάβοι της περιοχής δέχτηκαν τον Χριστιανισμό ως δική τους θρησκεία γύρω στον 9ο αιώνα, όταν Τσάρος της Βουλγαρίας ήταν ο Μπόρις Α'.
Το 1014, ο βυζαντινός Αυτοκράτορας Βασίλειος Β' νίκησε τον στρατό του Τσάρου Σαμουήλ της Βουλγαρίας, και το 1018 η Βυζαντινοί ανέκτησαν τον έλεγχο της περιοχής (και όλων των Βαλκανίων) για πρώτη φορά ύστερα από τον 7ο αιώνα. Επί Βυζαντίου η περιοχή ονομαζόταν Μοναστήρι. Παρόλα αυτά, στα τέλη του 12ου αιώνα, η παρακμή της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας οδήγησε στη διεκδίκηση της περιοχής από διάφορες πολιτικές οντότητες, με μία σύντομη Νορμανδική κατοχή τη δεκαετία του 1080.
Τα Σκόπια έγιναν η πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας του Σέρβου Τσάρου Στέφανου Δουσάν.
Η Εθνική αφύπνιση
Περιοχές που ανήκαν στο Βουλγαρικό εξαρχάτο (1870-1913).
Η Οθωμανική διακυβέρνηση στην περιοχή θεωρήθηκε σκληρή. Πολλοί από τους μεταρρυθμιστές της Βουλγαρικής Εθνικής Αναβίωσης του 18ου αιώνα προέρχονταν από τη συγκεκριμένη περιοχή, συμπεριλαμβανομένων των Αδελφών Μιλαντίνωφ, Ράικο Ζίνζιφοφ, Γιοακίμ Καρτσόβσκι, Κίριλ Πεϊτσίνοβιτς και άλλοι. Οι επισκοπές των Σκοπίων, Ντεμπάρ, Μπίτολα, Αχρίδα, Βέλες και Στρούμιτσα ψήφισαν να γίνουν μέλη του Βουλγαρικού Εξαρχάτου μετά από την θέσπισή του το 1870.
Αρκετά κινήματα που είχαν ως στόχο τη δημιουργία μιας αυτόνομης "Ενωμένης Μακεδονίας", η οποία θα περιελάμβανε ολόκληρη την περιοχή της Μακεδονίας, άρχισαν να ανέρχονται στα τέλη του 19ου αιώνα. Μεταξύ των πρώτων οργανώσεων με αυτόν τον σκοπό υπήρξαν οι αποκαλούμενες Βουλγαρικές Μακεδονικές-Αδριανουπολίτικες Επαναστατικές Επιτροπές. Συγκεκριμένα, το 1893, Μακεδόνες Βούλγαροι (Βούλγαροι που κατάγονται από την ευρύτερη περιοχή της Μακεδονίας) ιδρύουν την τότε “БМОРК” Βουλγάρικη Επαναστατική Ένωση Μακεδονίας-Aδριανούπολης, το μετέπειτα ΒΜΡΟ. Και ξεκινάει έτσι ο αγώνας για την ανεξαρτησία. Η πρώιμη οργάνωση δεν διακήρυττε καμία εθνική ταυτότητα· ήταν επίσημα ανοικτή στο να «ενώνει όλα τα απογοητευμένα στοιχεία στις περιοχές της Μακεδονίας και της Αδριανούπολης, ανεξαρτήτως εθνικότητας».
Η πλειοψηφία των μελών του ωστόσο ήταν Μακεδόνες Βούλγαροι.
Το 1903, το ΒΜΡΟ οργάνωσε την Εξέγερση του Ίλιντεν-Πρεομπράζχενι (προφήτη Ηλία) κατά των Οθωμανών, η οποία παρά τις αρχικές επιτυχίες, συμπεριλαμβανομένου του σχηματισμού της «Δημοκρατίας του Κρουσόβου», συντρίφθηκε με πολλές ανθρώπινες απώλειες. Παρά την αποτυχία της, η εξέγερση προκάλεσε παγκόμιο ενδιαφέρον για το “Μακεδονικό Ζήτημα”.
Μολονότι ο εθνικιστής ηγέτης Γκότσε Ντέλτσεφ (Goce Delčev, Άνω Νευροκόπι) από το Κιλκίς, πέθανε πριν την εξέγερση του Ίλιντεν, έγινε σύμβολο του Βουλγαρικού και Μακεδονικού εθνικισμού στην ευρύτερη περιοχή της ιστορικής Μακεδονίας. Και το ΒΜΡΟ συνέχισε τον αγώνα κατά της Σερβίας, η οποία πήρε τον έλεγχο της γεωγραφικής περιοχής της Βόρειας Μακεδονίας (ή Μακεδονίας του Βαρδάρη -αναφέρεται αποκλειστικά- από τους μη Έλληνες), το 1913 με τη Συνθήκη του Βουκουρεστίου. Μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο ο οργανισμός χωρίστηκε στην “Εσωτερική Μακεδονική Επαναστατική Οργάνωση (IMRO)” και στην “Εσωτερική Θρακική Επαναστατική Οργάνωση (ITRO)”.
Βασίλειο της Σερβίας και Γιουγκοσλαβία
Μετά το πέρας των δύο Βαλκανικών Πολέμων το 1912 & 1913, τα περισσότερα ευρωπαϊκά εδάφη της διαλυμένης πλέον Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, μοιράστηκαν μεταξύ Ελλάδας Βουλγαρίας και Σερβίας. Η περιοχή που βρίσκεται σήμερα η πΓΔΜ ονομάστηκε Južna Srbija, "Νότια Σερβία". Μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, το 1918, η Σερβία έγινε μέρος του Βασιλείου των Σέρβων, Κροατών και Σλοβένων. Το 1929, το Βασίλειο μετονομάστηκε επισήμως σε Βασίλειο της Γιουγκοσλαβίας και διαιρέθηκε σε περιφέρειες γνωστές και ως μπανοβίνες. Η Νότια Σερβία, δηλαδή η περιοχή της σημερινής πΓΔΜ, έγινε γνωστή ως η “Βαρντάρσκα Μπανοβίνα του Βασιλείου της Γιουγκοσλαβίας”.
Το όραμα της Ενωμένης Μακεδονίας χρησιμοποιήθηκε από την “Εσωτερική Μακεδονική Επαναστατική Οργάνωση (IMRO)” στο διάστημα του Μεσοπολέμου. Οι αρχηγοί της οργάνωσης, όπως οι Τόντορ Αλεξάντροφ, Αλεξάνταρ Προτογέροφ και Ιβάν Μιχαήλοφ, προώθησαν τη συγκεκριμένη ιδέα με στόχο την απελευθέρωση των κατεχομένων από την Ελλάδα και Σερβία εδαφών, και τη δημιουργία μίας ενωμένης Μακεδονίας για όλους τους Μακεδόνες, ανεξαρτήτου θρησκείας και εθνικότητας.
Η Βουλγαρική κυβέρνηση του Αλεξάντερ Μαλίνοφ το 1918 προσφέρθηκε να παραδώσει τη Μακεδονία του Πιρίν για αυτόν τον σκοπό μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά οι Μεγάλες Δυνάμεις δεν το επέτρεψαν, καθώς η Σερβία και η Ελλάδα εναντιώθηκαν στη συγκεκριμένη ιδέα.
Η IMRO αποφάσισε να αρχίσει ανταρτοπόλεμο στη “Βαρντάρσκα Μπανοβίνα”, μαζί με την “Νεανική Μακεδονική Μυστική Επαναστατική Οργάνωση (MMTRO)”, οργανώνοντας συνεχώς επιθέσεις κατά των Σέρβων διοικητικών και στρατιωτικών αξιωματούχων της περιοχής. Το 1923 ιδρύεται στο Στίπ η "Ένωση κατά των Βουλγάρων συμμοριτών" από Σέρβους τσέτνικ με στόχο την εξουδετέρωση της IMRO και της MMTRO.
Β' Παγκόσμιος Πόλεμος
Κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, η Γιουγκοσλαβία πέρασε στην κατοχή των δυνάμεων του Άξονα από το 1941 μέχρι το 1945. Η Βαρντάρσκα Μπανοβίνα διαιρέθηκε μεταξύ της Βουλγαρίας και της Ιταλο-κρατούμενης Αλβανίας. Ιδρύθηκαν οι λεγόμενες Βουλγαρικές Επιτροπές Δράσεις που είχαν ως στόχο να προετοιμάσουν την περιοχή για το νέο Βουλγαρικό διοικητικό και στρατιωτικό καθεστώς.
Οι Επιτροπές αποτελούνταν κυρίως από πρώην μέλη της IMRO, αλλά και μερικούς κομμουνιστές όπως ήταν οι Πάνκο Μπρασνάροφ, Στραχίλ Γκόγκοφ και Μετόντι Σατόροφ.
Συγκεκριμένα η Κομιντέρν είχε αναθέσει στον Σατόροφ τη θέση του Γραμματέα της Μακεδονικής Περιφερειακής Επιτροπής του Κομμουνιστκού Κόμματος Γιουγκοσλαβίας.
Παρόλα αυτά, μετά τη Βουλγαρική εισβολή, η Μακεδονική Περιφερειακή Επιτροπή υπό την ηγεσία του Σατόροφ, πέρασε στη σφαίρα επιρροής του Κομμουνιστικού Κόμματος Βουλγαρίας και διέκοψε κάθε σχέση με το ΚΚΓ.
Συγκεκριμένα, ο Σατόροφ αρνήθηκε να ακολουθήσει την εντολή του ΚΚΓ περί στρατιωτικής επίθεσης κατά των Βουλγάρων. Οι Βουλγαρικές αρχές υπό Γερμανική πίεση, συγκέντρωσαν περισσότερους από 7.000 Εβραίους στα Σκόπια και το Μοναστήρι και τους έστειλαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Η σκληρή διακυβέρνηση από τις κατακτήριες δυνάμεις, οδήγησε πολλούς Σλαβομακεδόνες στην στήριξη της κομμουνιστικής αντίστασης των παρτιζάνων στο κίνημα του Γιόσιπ Μπροζ Τίτο μετά το 1943, με επακόλουθο την ολοκλήρωση του Εθνικού Απελευθερωτικού Πολέμου, και την υποχώρηση των Γερμανικών δυνάμεων έξω από την περιοχή μέχρι το τέλος του 1944.
Στη “Δημοκρατία του Βαρδάρη”, μετά το Βουλγαρικό κομμουνιστικό πραξικόπημα του 1944, τα Βουλγαρικά στρατεύματα βρέθηκαν περικυκλωμένα από Γερμανικές δυνάμεις, τις οποίες αντιμετώπισαν επιτυχώς προσπαθώντας να επιστρέψουν στα παλιά Βουλγαρικά σύνορα. Τρεις Βουλγαρικοί στρατοί (των περίπου 455.000 ατόμων συνολικά) μπήκαν στη Γιουγκοσλαβία τον Σεπτέμβριο του 1944 και μετακινήθηκαν από τη Σόφια στο Νις και τα Σκόπια με σκοπό την εξουδετέρωση των Γερμανικών δυνάμεων που υποχωρούσαν από την Ελλάδα.
Η νότια και ανατολική Σερβία όπως και η Δημοκρατία της Μακεδονίας απελευθερώθηκαν σε διάστημα ενός μήνα. Ωθούμενη από τη Σοβιετική Ένωση η οποία είχε βλέψεις για τη δημιουργία μίας μεγάλης Νότιας Σλαβικής Ομοσπονδίας, η Βουλγαρική κυβέρνηση προσφέρθηκε ξανά να παραχωρήσει τη Μακεδονία του Πιρίν στη γειτονική χώρα στα πλαίσια του οράματος της Ενωμένης Μακεδονίας, το 1945.
Σοσιαλιστική Γιουγκοσλαβία
Το 1944 η Αντιφασιστική Συνέλευση για την Εθνική Απελευθέρωση της Μακεδονίας (ASNOM) διακήρυξε τη Λαϊκή Δημοκρατία της Μακεδονίας ως μέρος της Λαϊκής Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας. Η ASNOM παρέμεινε ενεργή κυβέρνηση μέχρι το τέλος του πολέμου.
Το Σλαβομακεδονικό αλφάβητο κωδικοποιήθηκε από γλωσσολόγους της ASNOM, οι οποίοι στήριξαν το αλφάβητο τους στο φωνητικό αλφάβητο του Βουκ Στεφάνοβιτς Κάρατζιτς και τους κανόνες του Κρίστε Πέτκοφ Μισίρκοφ.
Η νέα δημοκρατία έγινε μία από τις έξι επιμέρους δημοκρατίες της Γιουγκοσλαβικής ομοσπονδίας. Μετά τη μετονομασία της ομοσπονδίας σε Σοσιαλιστική Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας το 1963, η Λαϊκή Δημοκρατία της Μακεδονίας μετονομάστηκε ανάλογα σε Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Μακεδονίας.
Κατά τη διάρκεια του Ελληνικού Εμφυλίου Πολέμου (1946–1949) οι Σλαβομακεδόνες κομμουνιστές αντάρτες υποστήριξαν τους Έλληνες κομμουνιστές.
(σ.σ.”Χ.Δ.”: Οι προδότες που ονειρεύτηκαν και μία πανσλαβική Ελλάδα).
Πολλοί από τους πρόσφυγες του πολέμου πήγαν στη Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Μακεδονίας για ασφάλεια.
Η κρίση του 2001
Τον Αύγουστο του 2001 ξέσπασε κρίση στη χώρα με συμπλοκές Αλβανών αυτονομιστών και του κρατικού στρατού στα δυτικά της πΓΔΜ όπου διαμένουν κυρίως Αλβανοί και μουσουλμάνοι (το αλβανικό στοιχείο είναι συγκεντρωμένο κυρίως στη δυτική πΓΔΜ, ιδιαίτερα στις πόλεις Τέτοβο (70%), Γκόστιβαρ (66%), Κίτσεβο (30%), Στρούγκα (56%) και Κουμάνοβο (25%), όπως και στην πρωτεύουσα Σκόπια (20%)*, σύμφωνα με τα δημογραφικά στοιχεία της χώρας).
Οι εχθροπραξίες έλαβαν τέλος με την Συμφωνία της Αχρίδας στις 13 Αυγούστου, η οποία προβλέπει σειρά μέτρων συνδιαλλαγής, αυτοδιοίκηση και αποκέντρωση, καθεστώς επίσημης γλώσσης του κράτους τα αλβανικά, ίση αντιπροσώπευση των Αλβανών στην δημόσια διοίκηση, και αφοπλισμό των αντιμαχομένων πλευρών.
Εθνική κουζίνα
Τα τηγανητά φασόλια Tavče Gravče. Η εθνική κουζίνα της ΠΓΔΜ έχει δεχτεί πολλές ελληνικές και τουρκικές επιρροές.
Εξωτερικές σχέσεις
Από το 1991, έτoς ανεξαρτησίας της πΓΔΜ, μέχρι και σήμερα συνεχίζεται η πολιτική και διπλωματική διαμάχη για τη χρήση του ονόματος «Μακεδονία» στο συνταγματικό όνομα της γείτονος.
Η Ελλάδα υποστηρίζει ότι η ονομασία Μακεδονία είναι αναμφίβολα ιστορική και πολιτιστική κληρονομιά. Θεωρεί ότι η ιστορία της Μακεδονίας και ειδικά η συγκεκριμένη ονομασία δεν είναι διαπραγματεύσιμη και ως πατρική ταυτότητα και κληρονομιά δεν δύναται να παραχωρηθεί σε τρίτους.
Ενδιάμεση Συμφωνία
H Αμερική εντείνει τις πιέσεις της για άρση του ελληνικού εμπάργκο και στις 4 Σεπτεμβρίου 1995 από τα Σκόπια ο τότε υφυπουργός Εξωτερικών των Η.Π.Α. Ρίτσαρντ Χόλμπρουκ, από την Αθήνα ο τότε πρέσβης Τόμας Μίλερ και από την Ουάσινγκτον ο τότε εκπρόσωπος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ Νίκολας Μπέρνς, ανακοινώνουν ταυτόχρονα την επίτευξη συμφωνίας Ελλάδας – πΓΔΜ για απευθείας διάλογο υπό την αιγίδα του Σάιρους Βάνς, με σκοπό την υπογραφή μιας «ενδιάμεσης» συμφωνίας.
Στις 13 Σεπτεμβρίου στην Νέα Υόρκη των Η.Π.Α., υπογράφεται η Ενδιάμεση Συμφωνία από τον τότε υπουργό Εξωτερικών της Ελλάδας κ. Παπούλια και τον τότε υπουργό Εξωτερικών της πΓΔΜ κ. Τσερβενκόφσκι και προβλέπει:
-Τον σεβασμό των υπαρχόντων συνόρων.
-Την υποχρέωση από την Ελλάδα να αναγνωρίσει τα Σκόπια με την προσωρινή ονομασία «πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας (πΓΔΜ)».
-Η πΓΔΜ θα πρέπει να προχωρήσει σε άμεση αλλαγή του συμβόλου (με τον Ήλιο της Βεργίνας) που υπάρχει στη σημαία της και να σχεδιάσει μια νέα σημαία.
-Η πΓΔΜ θα πρέπει να σταματήσει την έκδοση και να διακηρύξει τηv άμεση αλλαγή του νέου χαρτονομίσματος με την απεικόνιση του Λευκού Πύργου της Θεσσαλονίκης.
-Η πΓΔΜ θα πρέπει να διακηρύξει ότι η ερμηνεία των επίμαχων άρθρων στο Σύνταγμά της δεν ερμηνεύονται ως διεκδίκηση ελληνικού εδάφους αλλά ούτε και ως ανάμιξη στις εσωτερικές υποθέσεις της Ελλάδας.
H Ελλάδα έχει τη δυνατότητα βάση του άρθρου 11, να αντιταχθεί στην ένταξη της γείτονος χώρας σε διεθνείς οργανισμούς με ονομασία διαφορετική από της πΓΔΜ (FYROM).
Άρση του ελληνικού εμπάργκο. (Το ελληνικό εμπάργκο επέφερε ζημιά 1,5 δις. δολαρίων στην οικονομία της πΓΔΜ . Τα διυλιστήρια και τα χαλυβουργεία διέκοψαν τη λειτουργία τους, επειδή δεν μπορούσαν να ανεφοδιαστούν από το λιμάνι της Θεσσαλονίκης . Από τότε μέχρι σήμερα όλοι, ακόμη και οι ίδιοι οι σλάβοι κάτοικοι της πΓΔΜ-(σλαβομακεδόνες), συμφωνούν ότι η πΓΔΜ δεν μπορεί να αναπνεύσει οικονομικά χωρίς την Ελλάδα).
Τον Απρίλιο του 2008 η Ελλάδα άσκησε βέτο στην ένταξη της όμορης χώρας στο ΝΑΤΟ, κατά τη σύνοδο κορυφής στο Βουκουρέστι. Στις 21 Μαρτίου 2011 η πΓΔΜ ξεκίνησε προφορική διαδικασία προσφυγής κατά Ελλάδας στο Δικαστήριο της Χάγης ή οποία κατατέθηκε στις 13 Νοεμβρίου 2008. Στην προσφυγή επικαλείται την παραβίαση από την Ελλάδα του Άρθρου 11 της Ενδιάμεσης Συμφωνίας μεταξύ των χωρών που υπογράφηκε το 1995. Σύμφωνα με το άρθρο αυτό η Ελλάδα συμφωνεί να μην προβάλλει αντιρρήσεις στην αίτηση της πΓΔΜ σε συμμετοχή σε οργανισμούς στις οποίες η Ελλάδα είναι ήδη μέλος (όπως ΝΑΤΟ ή Ευρωπαϊκή Ένωση).
Παρά το ότι δεν έχει υπάρξει επίτευξη συμφωνίας μέχρι σήμερα, η κυβέρνηση της πΓΔΜ διακηρύσσει ότι περισσότερες από 130 χώρες έχουν αναγνωρίσει την χώρα με το συνταγματικό της όνομα, ανάμεσα τους η Βουλγαρία, η Τουρκία, η Ρωσία, η Κίνα, οι ΗΠΑ και ο Καναδάς, που θα χρησιμοποιεί τη συνταγματική της ονομασία μόνο στις διμερείς τους σχέσεις.
Σχέσεις με την Βουλγαρία
Η Βουλγαρία ήταν η πρώτη χώρα που αναγνώρισε την ανεξαρτησία της πΓΔΜ, αλλά όχι και την ύπαρξη ξεχωριστού έθνους Μακεδόνων και ξεχωριστής μακεδονικής γλώσσας αφού θεωρεί τους πολίτες της πΓΔΜ ως ομόεθνους και ομόγλωσσούς της.
Στο πλαίσιο αυτό η Βουλγαρία χορηγεί βουλγαρικό διαβατήριο σε όποιον πολίτη της πΓΔΜ το αιτηθεί αποδεικνύοντας εθνική Βουλγαρική καταγωγή, ενώ ανάμεσα στους κατόχους βουλγαρικού διαβατηρίου είναι και ο πρώην πρωθυπουργός της χώρας κ. Λιούμπκο Γκεοργκέφσκι.
Πρόσφατα έχει επανειλημμένα προειδοποιήσει ότι η βουλγαρική υποστήριξη για την προσχώρηση της πΓΔΜ στο ΝΑΤΟ και την Ευρωπαϊκή Ένωση είναι υπό όρους και θα εξαρτηθεί από την πραγματική δυνατότητά της να εφαρμόσει τις πολιτικές ενός καλού γείτονα.
Η Βουλγαρία έχει προτείνει να υπογράψει μία συνθήκη (με βάση την Κοινή δήλωση του 1999 για τη διασφάλιση της καλής γειτονίας μεταξύ των δύο χωρών, προκειμένου να καταστεί δυνατή η βουλγαρική υποστήριξη για την προσχώρηση της πΓΔΜ στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Αυτά τα λίγα, “αδέρφια μου αλήτες σκυλιά” από μία άλλη σατυρική στήλη η φράση, καιρός να σοβαρευτούμε, γιατί αν η Ελλάδα και ο Ελληνισμός κινδυνεύει από αυτό το “Ρετάλι-Κράτος των Απάτριδων”, και μία απόδοση δική μας “Ορχιδέων του Βουκεφάλα”, τότε τα πράγματα είναι πάρα πολύ σοβαρά, και για την “Χουντική Κυβέρνηση Ανδρουτσόπουλου Β΄”! Οι μάστοροι και οι μαραγκοί, πρέπει ήδη να αρχίσουν να στήνουν αγχόνες στο Σύνταγμα, για τις εγκληματικά και προδοτικά αδειοκεφάλες, συλλήβδην, όλων των βρομο-πολιτικών μας!..
[Σ.Σ"Χ.Δ.": Ο συντάκτης στο κείμενο της Βικιπαιδείας, πρέπει να είναι Βούλγαρος].
